Ik ben het slachtoffer van mijn eigen drama.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de zieligste van het land?
Ikke niet verdorie..... althans, dat houd ik mezelf graag steeds weer voor.

Maar sinds mijn blogbericht over "de waarheid" zijn er diverse dingen en emoties in overdrive gegaan die me opnieuw uitdagen om nóg beter te kijken naar mezelf en te voelen, dus te ervaren.

Zo heb ik sinds vorige week woensdag een stevige griep gekregen, die ik verwaarloos door flink aan de pijnstillers te gaan, en er laconiek over te praten als "och ,een griepje " om maar zeker geen slachtoffer te zijn, en daardoor niet te hoeven luisteren naar mezelf, om er vervolgens nog eens een stevige blaasontsteking bij te krijgen, die zo pijnlijk is dat negeren haast onmogelijk is.

En ik vind het zooooo moeilijk om dit te schrijven en te delen, zoals in bijna al mijn blogs.
Moeilijk om mijn pijn, mijn verdriet, depressies en andere in mijn ogen "negatieve" emoties te laten zien.
Ik speel graag de therapeut, de filosoof, degene met de inzichten voor anderen.
Maar zelden schrijf ik op momenten dat ik mij ziek, zwak en misselijk voel.

Waarom is dat? Welke "waarheid" zit hier achter.
Nou, eigenlijk is het redelijk simpel.
Ik mag me niet ziek, zwak of misselijk voelen omdat ik dan een slachtoffer ben, in mijn ogen.
En op een nog dieper niveau is het in mijn ogen ook nog eens allemaal mijn eigen schuld, omdat ik mezelf heb verwaarloosd, of omdat ik hints of tekens heb genegeerd die hebben geleid tot, of zelfs omdat ik niet goed genoeg heb opgelet, en me niet bewust was van de dingen die geleid hebben tot......

Tot wat?
Nou, tot alle dingen waar ik pijn van heb, en verdriet, en spijt.
En dingen waarbij ik anderen pijn en verdriet heb gedaan, dingen waar ik me voor schaam, en waar ik van wens dat ik ze ongedaan kon maken of kon veranderen in mijn verleden.

En zolang ik dat niet accepteer, zolang ik niet gewoon zielig mag zijn en kan gaan voelen zonder verwijt, wordt het dus verdomd moeilijk om ze af te sluiten en achter me te laten.

En waarom zou ik dat willen?
Want dit slachtofferschap, hoe ik ook mijn best doe om het te ontkennen en camoufleren, verschaft me uiteindelijk wel toestemming om niets te hoeven doen aan mezelf.
Om niet mijn angsten aan te gaan, en in het diepe te springen, en stappen te zetten waarvan ik diep van binnen weet dat ze me zullen helpen om een betere ik te worden.
Om de beste versie van mezelf te worden, die gelukkig is, en liefdevol, en stralend, en genietend.

Want hoe krom ook, het slachtofferschap beschermd me.
Het legitimeert me naar de buitenwereld om niets aan mijn angst om te falen te hoeven doen.
Of aan mijn angst om weer gekwetst te worden.
Of afgewezen te voelen.
Het legitimeert me om te zeggen "ja, maar kijk eens wat mij allemaal overkomen is" zodat ik stilletjes in mijn chalet kan blijven zitten en niks te hoeven wat mij in gevaar brengt.

En het is allemaal waar, en het moet er allemaal mogen zijn, ik moet mezelf toestemming geven om al mijn eigen drama, al mijn eigen "waarheid", te doorvoelen, te beleven, en vervolgens een weg te vinden naar de moed van de wil om mijn beste "ik" te worden.

En nu snap ik waarom ik ook het drama, en het slachtofferschap in anderen altijd afwijs, waarom het er niet mag zijn.
Waarom ze zich niet zo moeten aanstellen.

Zucht..........
spiegeltje, spiegeltje aan de wand........

En sodeju wat doet plassen met een blaasontsteking pijn zeg.

Big Hug,
Ben

De waarheid, de hele waarheid, en niets dan de waarheid.

Al een tijdje gebeuren er allerlei dingen in en rondom mij waardoor ik gestuurd wordt naar het onderwerp "waarheid".
Ik wordt als het ware uitgedaagd om steeds weer bewust hiermee bezig te zijn, te onderzoeken, te ontleden en steeds opnieuw met nieuwe inzichten en verdiepingen hier naar te kijken.
Nu heb ik een zwak voor filosoferen, en zou echt pagina's kunnen gaan vullen met mijn kijk op dit onderwerp.
Maar eigenlijk gaat het mij veel meer om het gevolg, dus ik ga kort proberen te zijn over de waarheid.

"De waarheid" is in mijn ogen niets meer dan een samenraapsel van conclusies die we trekken uit onze waarnemingen.
De dingen die om ons heen gebeuren, verwerken we allemaal op onze eigen manier, en gaan door een aantal "filters" heen.
Die "filters" zijn onze zintuigen, onze emoties, onze ervaringen en onze opvattingen, vervolgens trekken we daaruit een conclusie en dat is dan onze waarheid.

Misschien een beetje kort door de bocht, en kraakt het hier en daar, maar voor het grootste deel werkt het zo voor iedereen ....... volgens mijn "waarheid".

Dit proces van waarnemen, filteren en concluderen bepaald vervolgens zo'n beetje alles in ons leven.
Het vormt ons tot wie we zijn, hoe we handelen, hoe we ons voelen en hoe we naar de wereld om ons heen kijken.

Maar eigenlijk is die waarheid dus niet meer als een persoonlijk beeld wat we hebben.

En nou juist deze conclusie heeft een enorme impact op mij, en steeds meer.
Want als mijn zogenaamde waarheid niet meer is als mijn persoonlijke mening, gekleurd door mijn persoonlijke filters, dan heeft dat nogal wat gevolgen voor mij in hoe ik naar mezelf kijk en naar de wereld rondom mij.

Om het maar even bij mezelf te houden als voorbeeld.
Als ik in de spiegel naar mezelf kijk voel ik over het algemeen verdrietig en/of boos.
Een gevolg van tientalen jaren een laag zelfbeeld weer voortkomend uit de conclusies die ik heb getrokken uit allerlei ervaringen in mijn leven.

Als ik dit afzet tegen hoe anderen mij over het algemeen zien, merk ik dat er nogal een verschil is in hoe ik mezelf zie, en hoe anderen mij zien.
Jarenlang heb ik mezelf voorgehouden "jullie weten niet hoe ik echt ben", en dus zagen zij naar mijn mening alleen mijn "masker", mijn beeld dat ik naar de buitenwereld liet zien.
De afgelopen jaren heb ik beetje bij beetje mijn masker laten vallen, heb ik mijn geheimen meer en meer prijsgegeven, ben ik opgehouden met proberen te voldoen aan de verwachtingen die ik dacht dat anderen van mij hadden.
En tot mijn verbazing bleef het grootste deel dezelfde mening houden, meestal zelfs een stuk positiever.

Maar mijn zelfbeeld bleef voor het grootste deel onveranderd.
Ik kon dus niet anders als concluderen dat het beeld dat ik van mezelf had niet strookte met de "waarheid".
Een andere belangrijke conclusie was dat ik bij iedereen om me heen altijd naar de positieve kanten kijk, behalve bij mezelf.

Dus mijn zelfbeeld klopt niet.

Hoe vreemd is dat?

Mijn meest intieme waarheid klopt niet..........

Er is nu dus een verschil ontstaan tussen weten en voelen.
In mijn hoofd weet ik nu dat mijn emoties niet kloppen, net als allerlei andere aannames die weer verbonden zijn aan dit beeld van mezelf.
"ik kan het niet", "ik verdien het niet", "ik ben geen goede vriend, vader, zoon, echtgenoot, werknemer".
Met alle gevolgen van dien in mijn handelen en juist niet handelen door deze aannames.

Dit is maar één van de voorbeelden van een lange lijst van zelfonderzoek en inzichten.
Ze hebben de afgelopen jaren mijn wereld op zijn kop gezet.
En hoewel ik nog lang niet klaar ben, merk ik wel dat er een soort van rust en vertrouwen is ontstaan in mezelf.

Daardoor ontstaat er steeds meer ruimte om mijn blik weer naar buiten te richten.
Weer meer tijd en aandacht voor de mensen en de wereld om me heen.
En beetje bij beetje begin ik te ontdekken hoe vreemd ik het vind hoe de wereld in elkaar zit.
En dan bedoel ik de wereld die wij mensen hebben gecreëerd, onze maatschappij.

Hoe meer ik luister naar anderen zonder daar gelijk mijn eigen waarheidsbeeld op te projecteren, maar probeer te begrijpen hoe de ander naar zichzelf, anderen en de wereld kijkt, hoe meer ik snap van hoe het nu eigenlijk werkt.
 
Dat de hele maatschappij een toneel is van macht en onmacht, op alle mogelijke manieren, is voor veel mensen wel duidelijk.
Maar dat dit vooral te maken heeft met de manier waarop wij omgaan met het concept waarheid, en daardoor als gevolg een niet aflatende stroom van oordeel en veroordeling, is voor mij soms echt verbijsterend.

Er is nooit maar één waarheid, en er is nooit de hele waarheid, simpelweg omdat we nog steeds niet alles weten.

Zodra we het onszelf toestaan om op deze manier om te gaan met de waarheid, en hierin steeds milder te worden naar onszelf en anderen, hebben we de kans om onszelf en de wereld om ons heen te veranderen, en naar mijn persoonlijke waarheid steeds mooier te maken.

Big Hug,
Ben.

Tegenstellingen

Gisterenavond, in een uitzending van nieuwsuur, was er een reportage waarin een moslima haar steun wilde betuigen tegen het terrorisme.
Op zich niet verwonderlijk, want het is een van de vele op dit moment, gezien de aanslagen in Parijs, en elders in de wereld.

Maar wat mij verwonderde was haar uitspraak;

"Ik sta voor vrede, en ik vecht er voor totdat ik dood ga."

Hoe raar klinkt het?
Voor vrede hoef je namelijk niet te vechten, alleen maar niet te vechten.
Maar hoe simpel dat ook is, tegelijkertijd staat deze uitspraak, denk ik, voor heel veel tegenstrijdige gevoelens die bij veel mensen leven.
In ieder geval bij mij.

Ik sta ook voor vrede..... dacht ik.
Maar wat is die vrede waard als je in angst of onderdrukking moet leven, of in armoede?
Of wat als alles waar je als mens voor staat, of wie je lief hebt, wordt bedreigd?

De aanslagen in Parijs zorgen voor vele tegenstellingen.
Door alle berichten heen proef ik een verharding, een roep om stelling te nemen.
Zwart of wit?
Voor of tegen?
En ook in mij is die strijd gaande, ik voel alle woede, onmacht, onbegrip, angst en verdriet.
Ik ben dus ook al letterlijk aan het vechten met al mijn emoties, en die van anderen, de vrede is op dit moment ver te zoeken in mij.

Ik ben een kind van de flower powertijd, make peace, not war.
Maar is die vrede het doel, of het resultaat?
Vrede is, volgens mij, het gevolg.
het gevolg van een strijd om je doel te bereiken.

Ik denk dat het dus belangrijk is om mijn doelen eens even goed onder de loep te nemen, en na te gaan op welke manier ik deze doelen wil bereiken.
En op welke manier ik dit doe is volgens mij nog belangrijker dan het doel op zich.
Want hoe kan ik vrede hebben met mezelf, als ik mijn doelen bereik ten koste van anderen.
Als ik bewust anderen leed aan doe om mijn doelen, wat ze ook mogen zijn, te bereiken, zou dit niet in overeenstemming zijn met wie ik ben, en waar ik voor sta.

Mijn doel is helder, ik wil graag zo gelukkig mogelijk zijn.
Maar hoe dit te bereiken, is zo vaag als wat.
Mijn instrument is ook helder, door middel van liefde.
Maar o zo moeilijk in te zetten als mijn lijf trilt van woede, en mijn knieën knikken van angst.

Zo veel tegenstellingen, helemaal niet zwart-wit.
Alleen maar heel veel grijs.

Mijn hart gaat uit naar iedereen die op dit moment worstelt met deze gevoelens.
En ook ik ben op dit moment even Blauw-Wit-Rood in plaats van Rood-Wit-Blauw.......

Big Hug,
Ben

Loslaten voor dummies.

Problemen op het werk? Onverwerkte emoties? Ruzie met de buurman?

Loslaten, neem een meditatie-momentje en laat het los.

…........ wat een bullshit.

Steeds meer kom ik artikelen tegen op internet, en reclames of wijze adviezen op een forum of facebook waarin loslaten het antwoord zou zijn op alle problemen.

De term loslaten is een modegril geworden, geadopteerd door eenieder die denkt iets te weten over mens en spiritualiteit.

Maar laatst kon ik mijn tranen niet bedwingen door een hartverscheurende hulpkreet op een forum waarbij iemand ergens had gelezen in een of ander hip eigentijds spiritualiteitsmagazine dat loslaten het antwoord zou zijn, maar het lukte niet, hoe hard ze ook haar best deed.

Het liet me niet los.

Ik ben ook lang bedwelmd geweest door het idee dat loslaten de weg was naar geluk en verlichting.

Met mediteren en mindfullnes, met creatieve therapie, en zelfonderzoek en bewustwording.

Stapels boeken uit de bieb, en naar trainingen en lezingen.

Vol van het loslaten van het ego, en het loslaten van het oordeel.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb enorm veel inzicht gekregen, maar loslaten ho maar.

Ik zal jullie een klein geheimpje verklappen.

Loslaten bestaat helemaal niet, behalve als je het stuur van je fiets loslaat, en je op je gezicht over het asfalt stuitert....... dat is loslaten.

Loslaten is een loze term op zichzelf, een moderne kreet als utopie voor verdwaalde zielen.

Kijk, het loslaten van bepaalde emoties is op zich nog wel te doen, het vergt wat oefening en inzicht, maar dan kom je een heel end.

Het loslaten van ego of oordeel is, naar mijn bescheiden mening, onmogelijk.

Het enige moment waarop dit mogelijk zou kunnen zijn, is het moment dat je je laatste adem uitblaast, en zelfs dan heb ik nog mijn twijfels.

Maar wanhoop niet, verlossing is nabij, er is namelijk een ander pad naar geluk en verlichting.

Bewustwording.

Bewustwording geeft inzicht.

Als je je bewust wordt van je zelf, wie je bent, hoe je denkt, waarom dat zo is, dan ontdek je dat je oordeel, en je ego, geweldige stukjes jij zijn.

Dat ze bij je horen, en je helpen.

Zonder oordeel, zouden we doelloos en verloren rondlopen.

Zonder ego, het “ik” besef, zouden we niet kunnen ervaren, zouden we niet de uniekheid van onszelf kunnen zien, en zou liefhebben onmogelijk zijn.

Het probleem is alleen dat we vaak vergeten dat we niet feilloos zijn.

Dat ons oordeel, of het oordeel van een ander, de absolute waarheid zou zijn.

Een oordeel is niet meer dan een persoonlijke mening, een samenraapsel van conclusies uit gebrekkige informatie.

Wie we zijn en wat we vinden is het resultaat van een leven vol van invloeden.

Van opvoeding, van religie, van ideologie, van indoctrinatie.

Daaruit concluderen we dat het wel waar moet zijn wat we zien, horen, voelen en denken.

Maar als je bewust om je heen kijkt, met het inzicht dat iedereen, en dan bedoel ik ook echt iedereen, alle 6,5 miljard mensen op deze aarde, feilbaar zijn, dan snap je het.

Van president tot paus, van dalai lama tot directeur, niemand is feilloos.

Zelfs de hele wereld van onderzoekers en wetenschappers krabben achter hun oren bij de zoveelste ontdekking dat de dingen anders in elkaar zitten dan zij voor mogelijk hadden gehouden.

Zie dit in.

Word je bewust van je feilbaarheid, en die van de ander, en je vind mildheid en liefde.

Zie in dat feilbaarheid het instrument is waarmee we de kans krijgen om te leren in dit leven.

Leren om in te zien, om lief te hebben, om verwonderd te zijn en om te lachen om je eigen stommiteiten...........

Oordeel is feilbaar.

Ego is feilbaar.

Maar o zo nodig voor je pad naar geluk.

Zoals John Legend het zo treffend zingt in zijn nummer “all of me”, all your perfect imperfections.

Dus loslaten........

Vasthouden moet je, met alles wat je hebt.

Voordat je weer over het asfalt stuitert.

Dikke knuffel,

Ben

Mijn paasboodschap

Mijn paasboodschap

Als je in je leven op zoek bent naar geluk, en in deze zoektocht geen steen onbewogen laat, dan kom je vroeg of laat in aanraking met religie.

En Pasen is naast kerstmis het grootste feest van het christelijke geloof.

De herdenking van de opstanding van Christus is niet het eerste waar ik aan dacht al de afgelopen jaren dat ik Pasen heb gevierd.

Het was voornamelijk een mengelmoes van een extra vrije dag, familiaire verplichtingen, paaseieren verstoppen, en veel eten.

Al sinds mijn pubertijd heb ik bewust afstand genomen van de christelijke grondslag en mijn katholieke roots wat betreft Pasen.

Bewust, omdat ik moeite heb met elke religie.

Religie doet in mijn ogen vaak meer kwaad dan goed, en als ik de bijbel opensla en begin te lezen in de teksten van het oude testament vraag ik me af hoe het toch mogelijk is dat zoveel miljoenen mensen geloven in een paar slecht geschreven verhalen, waar de angstzaaierij voor een wraakzuchtige en oordelende God vanaf druipt.

Maar Pasen staat voor verandering.

De overgang naar het nieuwe testament, de overgang van “de wet van God” naar “de genade van God” kan ik zeker waarderen gezien het aantal zonden dat mij vergeven moet worden wil ik een plaatsje bemachtigen in de hemel.

Als ik alle weerstand loslaat met betrekking tot religie, als ik kijk voorbij alle ellende die veroorzaakt word, zogenaamd uit naam van God, en kijk voorbij de letterlijke teksten uit de bijbel, maar probeer de boodschap te zien die het mij vertelt, dan pas kan ik zien wat de waarde is.

God kan leren......

De stap van “wet” naar “genade”, is de grootste stap die je als mens kunt maken.

Het is misschien wel het grootste inzicht dat je kunt krijgen, omdat het te maken heeft met een overgang van oordeel naar liefde.

God mag dan misschien almachtig zijn, maar ook hij zag in dat hij niet feilloos is.

En aangezien wij Gods kinderen zijn, en geschapen naar zijn evenbeeld, zijn ook wij niet feilloos.

Wat moet je doen, als je je opeens realiseert dat niemand foutloos is?

Je kunt wel wetten en regeltjes, en normen en waarden hebben, maar wat moet je er mee als blijkt dat om wat voor reden dan ook deze steeds geschonden worden?

Zelfs door jezelf.

Genade staat gelijk aan vergeven.

Doordat christus aan het kruis stierf, offerde hij zichzelf ter vergeving van de zonden van de mensheid.

Beetje dramatisch en totaal over-de-top, maar ik snap de boodschap.

Als vader snap ik ondertussen hoe het werkt.

Je vergeeft je kinderen uit liefde.....

Elke keer weer, na elke poepluier, na elke slapeloze nacht, na elke opstandige NEE, na elke bloed onder je nagels vandaan gehaalde actie.

En als zoon snap ik nu mijn ouders, dat ze me steeds hebben vergeven, ondanks dat ik mezelf nog steeds niet alles vergeven heb.

En hoe het leven ook in elkaar steekt, of God nou wel of niet bestaat, en of je er nou wel of niet in gelooft, er is één kracht in dit universum die opgewassen is tegen alles wat er op je pad komt, die in staat is om elke crisis te bezweren.

En dat is Liefde.

Laat dit mijn paasboodschap zijn, de grootste wijsheid die je je in je leven meester kunt maken, is inzien dat liefde het pad is.

Ik wens jullie allen een liefdevol Pasen toe.

HUGE HUG,

Ben.

Bewust-zijn

Sinds 1 april, nee geen grap, heb ik sinds lange tijd weer een eigen plek.
Ik heb een prachtige chalet gehuurd op een vakantiepark aan de rand van de Loonse en Drunense duinen.
Ik ben mijn ouders enorm dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan en betekent hebben, en nog doen, maar het is een verademing om weer mijn eigen "ding" te kunnen doen.
Om weer verantwoordelijkheid te kunnen, durven en willen nemen voor mijn leven en mijn geluk.
En ik ben het universum enorm dankbaar voor de prachtige plek waar ik nu weer terecht ben gekomen.

Wakker worden is elke ochtend weer een genot, weer een nieuwe dag met ontelbare mogelijkheden.
boodschappen doen, koffiezetten, afwassen, eten koken.
Het zijn dingen die als nieuw lijken, alsof ik ze voor het eerst doe.
Muziekje er bij, op mijn tempo de dingen doen, de helft afwassen, kopje koffie, buiten wat onkruid tussen de tegels halen, sigaretje, o ja.... de afwas, kaartje trekken, boekje lezen, mediteren, wandelen, beetje opruimen en dingen alweer een nieuwe plek geven, en o ja.... de afwas.

En dat alles met grote open deuren waar de wind de geuren en geluiden van de lente naar binnen blaast, en de zon die straalt en straalt.
Ik hoop dat ik dit genieten en deze dankbaarheid eeuwig vast kan blijven houden, dat ik me bewust blijf van de simpelheid van gelukkig zijn.

De simpelheid zit 'm in het bewust-zijn, ik ben me er van bewust dat ik de afgelopen jaren door diepe dalen ben gegaan, en tegen gigantische bergen heb opgezien.
Dat ik langs afgronden heb gebalanceerd, en in stormachtige zeeën heb water getrappeld om niet te verzuipen.
Figuurlijk natuurlijk, maar zo voelde het de afgelopen jaren, ik heb elk stukje "Ben" dat ik tegenkwam tegen het licht gehouden en proberen te begrijpen.
Therapeuten, artsen, boeken, films...........
Alles om proberen te snappen waarom ik niet gelukkig ben, en er achter te komen wat "gelukkig zijn" überhaupt is.

Ik krijg het eindelijk een beetje door, en alles staat of valt met bewust-zijn, of niet bewust-zijn.
Momenteel ben ik in een boek bezig over hooggevoeligheid.
Persoonlijk vind ik de term hooggevoelig een beetje pretentieus, alsof ik meer zou kunnen voelen dan een ander, maar dat ter zijde, het is een geweldig boek.
Het is een feest van herkenning, van bewustwording.
Er vallen (alweer) allerlei kwartjes, en er worden woorden gegeven aan allerlei gevoelens en ervaringen waardoor ik meer en meer snap van mezelf en de wereld om me heen.
Voor de liefhebbers, het boek heet "bewust-er-zijn met hooggevoeligheid" van Antoine van Staveren.

En in dit boek stond een perfecte uitleg op een vraag die al heel lang speelt bij me, en waar het antwoord wel spreekwoordelijk op het puntje van mijn tong lag, maar ik kon het net niet grijpen, of be-grijpen.
ik kon er niet de juiste betekenis en woorden aan geven, hoewel mijn gevoel het al wel aangaf.
De vraag was "wie ben ik?"

Nou heb ik de afgelopen tijd al heel wat doorgeworsteld.
Ben ik mijn lijf?
Nee, ik ben niet mijn lijf, mijn lijf is een deel van mij.
Maar wie is die "mij" dan.
Mijn gevoelens en emoties?
Nee, ook niet, alhoewel die wel lastiger waren om los te koppelen van "mij", maar ze zijn ook een deel van me.
Tenslotte zat ik nog met het "denken", ben ik mijn gedachtes?
Daar zit ik namelijk het meest van de tijd, ik was er al goed in, maar de laatste jaren ben ik meester geworden in denken, in mezelf "ontleden" in mijn gedachtes, analyseren, proberen te snappen, denkprocessen te wijzigen, oplossingen te zoeken, en ga zo nog maar even door.......................

En Antoine van Staveren gaf als voorbeeld de vraag of je naar je gedachten kunt "kijken", kun je je gedachten waarnemen zonder er bewust sturing aan te geven, met als voorbeeld dat er ongevraagd talloze gedachten als een soort pop-up in je hoofd verschijnen;
Ik moet nog boodschappen doen.
Wat waait het hard.
Wat eet ik met pasen?
Hoelang blijven bananen goed?
Hoe zou het zijn met....
Kan ik mijn been nog in mijn nek leggen?
Ze hebben niks met elkaar te maken, of met wat ik op dat moment aan het doen ben.
Ze verschijnen zomaar, en dit zijn dan nog de "gekuiste" gedachten, ik heb alle negatieve maar even achterwege gelaten.
Ben ik mijn gedachten?.......
Nee, ik neem ze waar, ik "zie" ze als het ware voorbij komen.
En ik heb ondertussen geleerd om (steeds vaker) ze te laten komen en gaan zonder te handelen, of te voelen.
Maar als "ik" ze kan zien, dan ben "ik" niet mijn gedachten.
Als ik naar een schilderij kijk, ben ik niet het schilderij.

Ik ben dus bewustzijn, de waarnemer.
En als ik me daar bewust van wordt, heb ik dus de keus.
Mijn lijf, mijn denken, mijn emoties en gevoelens, ze zijn van mij, maar ik "Ben" ze niet.
Ik hoef niet te reageren op alle ongevraagde gedachten, emoties en zintuiglijke waarnemingen.
Ik neem graag een voorbeeld uit het boek ter harte over een les van Boeddha.

Boeddha zei ooit tegen zijn leerlingen;
Je kunt niet voorkomen dat er aan de deur van je huis geklopt wordt. Nodig diegene alleen niet uit om binnen te komen, maar geef hem een kopje thee terwijl hij zijn verhaal vertelt aan de ingang van je huis.
Merk het op en doe ondertussen je eigen ding in je huis, en als het verhaal is vertelt zal diegene vanzelf weer verdwijnen.

Ik ben bewustzijn, en ik wil bewust-zijn, en ik heb de keus om mijn bewust-zijn te schenken aan dat wat ik belangrijk vind, ongeacht wat zich verder afspeelt.
Dus ga ik weer lekker verder bewust mijn ding doen, heb een fijne zondag,
O ja........... de afwas........

Warme groet,
Ben.

over gevoeligheid

Wat is dat toch met mij?
Waarom krijg ik het nou niet voor elkaar om de dingen op een rijtje te houden, en actie te ondernemen?
Nou ben ik toch al zolang bezig met aan mezelf te werken, heb mooie stappen gezet, veel geleerd en mooie inzichten gehad.
Stapje voor stapje mezelf opnieuw ontdekt, de weg gevonden en net zo snel weer kwijtgeraakt.
En nu zit ik weer met een depressie te worstelen, en snap er niks meer van, hoe ik ook mijn best doe om positiviteit toe te passen, in contact te komen met mijn kern en het lukt me niet.
Moe en futloos, geen energie en geen concentratie om te lezen of te mediteren, en al helemaal geen energie en zin om minder leuke (maar toch redelijk noodzakelijke) dingen te doen.
Alles waar ik dacht dat het om ging, wat belangrijk was, lijkt nu ineens zo ver weg en alle twijfel slaat toe......
Over mezelf, over mijn pad, over het leven en de wereld om me heen.


Met deze vragen ging ik naar mijn huisarts, alweer, om hulp te vragen, een verwijzing naar de psycholoog van het GGZ of zo.
Alweer, opnieuw toe moeten geven dat ik het zelf niet kan, dat ik hulp nodig heb, terwijl ik zo graag aan mezelf wil bewijzen dat ik het allemaal zelf wel kan.
Teneergeslagen kom ik bij de huisarts, begin mijn verhaal te doen in de hoop dat ik hem duidelijk kan maken hoe het er voor staat.
Niet voorbereid op zijn reactie word ik getroffen door de precisie waarmee hij beschrijft hoe ik me voel, en waar ik mee worstel.
Uit het veld geslagen door zijn begrip en warme persoonlijke vragen, kan ik mijn tranen niet onderdrukken.
Voorzichtig brengt hij ter sprake wat zijn sterke vermoedens zijn, hoogsensitief..........
Hoogsensitief?
Wel ooit gehoord, maar geen flauw idee wat het is.
Met een briefje van een website, en de titel van een boek stuurt ie me op pad met de mededeling om op onderzoek te gaan en hem terug te bellen wat ik er van vind, en dat hij wel een goede therapeute kent mocht ik interesse hebben.


Nu, drie weken later en mijn eerste kennismakingsgesprek gehad met die therapeute, zit ik mezelf af te vragen hoe wonderlijk de dingen lopen.
Twee en een half uur met een vrouw zitten praten die net zo warm is als ik, met soortgelijke ervaringen, en precies aanvoelt wat ik bedoel.
Geen wonder, want ze is hoogsensitief.
Net als ik.
En uur na uur komt er weer meer terug, weet ik weer waar ik mee bezig was, wat ik wil, en wat ik te doen heb.
Met wéér meer gereedschap, meer inzicht, en dankbaar dat ik hulp heb gevraagd én gekregen.
Mijn hart gaat weer beetje bij beetje open, en ik krijg er weer zin in om mijn pad te gaan wandelen.


Wat mijn pad is?
Liefdevol en gelukkig zijn, en dit te delen met alles en iedereen.
Mijn hart te openen en liefde uit te stralen.
Mijn dochters te laten zien hoe verschrikkelijk veel ik van ze hou, en hoe trots ik op ze ben omdat ze zijn wie ze zijn.
Mijn ouders, mijn zus, mijn lieve nichten die mijn stukjes misten, mijn familie, vrienden, kennissen en iedereen die nog op mijn pad gaan komen vertellen hoe een prachtige mensen het zijn.
Hoe een ongelooflijk avontuur het is om te leven, te vechten en te ontdekken waar het om draait in het leven.


Hoogsensitief, hooggevoelig, nu het een naam heeft, snap ik weer zoveel meer van mezelf.
Het word best nog wel een kluif om helemaal uit te vogelen wat het nou betekent voor me, en hoe er mee om te gaan, maar wat een prachtig stuk gereedschap heb ik weer meegekregen van het universum, en wat een geweldige mensen vind ik weer op mijn pad om me daarbij te helpen.


Dus als ik wat overgevoelig overkom in dit stuk over gevoel, ik heb er nu een excuus voor.


Warme Hug,
Ben